เข้าใจแล้วในระดับหนึ่ง

ความรักของพ่อแม่ที่เค้าบอกว่ามีให้ลูกมากกกกกกกกกก มากเกินคำบรรยาย

เราก็รู้ว่ารักมาแล้วมันมากแบบไหนก็ไม่รู้หรอกว่ามากจนรู้สึกยังไง

จนได้มามีหลานหนึ่งคนที่เรียกว่าเห่อไม่ได้เพราะไม่ใช่แค่เห่อเพราะว่าถ้าแค่เห่อคงไม่ยาวนานขนาดนี้
หลานคนแรกที่คอยดูแลพี่ก่อนคลอดทุกคืนเวลาพี่เราตื่นจนวันที่คลอดออกมาเจอหน้ากัน
อุ้มหลานคนแรกชื่อ ซื่อเจี๋ย ^^ ดูแลอยู่ด้วยกันตลอด1เดือนทุกวันทุกเวลาเหมือนเป็นแม่เองเลยอ่ะ
ขนาดตัวเราเองเป็นคนที่ตื่นยากมากแต่กลับได้ยินเสียงหลานที่ร้องเพียงแอะเดียวอาจป็นเพราะความกังวลว่า
เค้าจะเป็นอะไรไม่สบายตัวรึป่าว อึ หรือฉี่มั้ย นอนควำ่หายใจออกหรือเปล่าหิวมั้ย
รักมากจนเห็นว่าหลานเจ็บไม่ได้ไม่อยากให้ป่วยไม่อยากให้เป็นอะไรพอจะเข้าใจแล้วว่าพ่อแม่คิดยังไง
และรัก ดูแลเรารู้สึกยังไง จนถึงตอนนี้ยังไงก็ยังรักและรักมากๆๆๆขึ้นไปอีกมันเลยไม่ใช่แค่ความเห่อแน่นอน

นี่ขนาดเราไม่ใช่คนที่อุ้มท้องและคลอดเองนะและลองนึกถึงคนที่เป็นพ่อแม่ดูสิเค้าจะรักและเป็นห่วง
ทนุถนอมเราขนาดไหน เวลาที่เรากลับบ้านไปตอนหลาน4เดือนแล้วจำเราไม่ได้เรายังร้องไห้เลยอ่ะ
และถ้าลูกพูดอะไรไม่ดีว่าพ่อแม่ แล้วท่านจะเสียใจแต่ไหนนึกขึ้นมาเลยว่าเราทำอะไรมั่งดูเป็นลูกที่เลวเลย
เสียใจจังตอนนี้พอจะเข้าใจว่าควรจะทำยังไงแล้วนึกถึงความรู้สึกป๊าแม่มากขึ้นเยอะก่อนจะพูดอะไร
บอกรักป๊ากับแม่มากและบ่อยขึ้นรู้สึกว่าถ้าลูกเราบอกเรา เราก็คงรู้สึกอีและมันอิ่มอ่ะ อิ่มตรงใจ

ว๊าาาาาาอยากกลับบ้านเลยอะเขียนเรื่องนี้คิดถึงเจี๋ยยยยยยยย
อยากไปกอดป๊ากะแม่ด้วยยยยยย