บางทีเราก็แก่แล้วเนอะ

เมื่อวันก่อนเพื่อนโทรมาหาบอกว่าให้ไปงานรับปริณยาด้วยอืมมมไปดิๆว่างก็ไป

และตอนนี้เราก็ต้องคิดทีสิทด้วยยุ่งๆงานก็เริ่มยอะแล้วด้วยเปิดเทอมปี4แล้ว

เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยo___0!ตกใจอ๊ะะ

นี่เราแก่แล้วหรอต้องมาคุยกันถึงเรื่องรับปริณญาทำทีสิทโอ้วววววววววววววววววว

แล้วหลังจากนี้อเวลาที่เราจเอเพื่อนคงต้องถามแล้วว่าทำงานที่ไหนแต่งานหรือยัง

ลูกเป็นไงบ้างเฮ้ยยยยมันเร็วจังอ่ะ

มะก่อนจำได้ว่าพุ่งนี้ไปเรียนวิชาไรเรียนพิเศษมั้ยเข้าค่ายหรือเปล่า

ทำการบ้านให้ด้วยนะแกล้งอาจารย์กันเข้าโรงเรียนสายกันก็แค่ต้องเก็บขยะ

ใจหายมากก็มะตอนที่ต้องออกจากโรงเรียนและแยกย้ายกับเพื่อนแล้วต้องมาถามว่ามึงเรียนที่ไหน

คณะอะไร ตอนนี้สิมันไปถึงไหนแล้วเวลามันเดินเร็วเหลือเกินหลายๆคนก็คงจะอยยากย้อนเวลากลับไปช่วงนั้นๆ
ที่ตัวเองมีความสุขแต่ก็ทำได้แต่เก็บไว้เป็นความทรงจำ น่าใจหายแต่ก็น่าปลื้มใจที่มาถึงตรงนี้
เรามาอยู่ตรงนี้แล้วนะถ้าป๊ากับแม่เห็นเราประสบความสำเร็จคงดีใจมาก

แต่มันน่าใจหายจิงๆและที่น่าใจหายคือตอนนี้รักมหาลัยไปแล้วแต่ก็ต้องจบต้องออก
ความรู้สึกเดียวกับต้องออกจากโรงเรียนตอนนั้นเลยน่ากัวจังกับสถานะใหม่ของตัวเรา
เราจะเปลี่ยนจากนักเรียนเป็นนักศึกษาและอีกไปนานเราจะเป็นคนวัยทำงาน!!!!!!!!!!!!!!